yaqb

Szpony wielkiego ptaszydła niosły Łuszcza ponad chmurami. Przestrzeń rozpostarta pod spodem przerażała swoim ogromem. Żar Pióra sypały się w otchłań, tworząc iluzoryczne wizje. Spanikowany Łuszcz zaczął trzęść się jak jesiotr, wywierało to skutek odwrotny do zamierzonego, szpony zaciskały się coraz bardziej na jego wychudzonych barkach.

Monotonny dialog wydobywał się zza okolicznego krzaka. Dwie bliżej niezidentyfikowane persony, periodycznie pociągały wielkie łyki z wysmukłych butelczyn. Jednej z osób zdarzało się siorbnąć potężnie. Mogło by to być sugestią iż wchłonęła potężne ilości trunku, jednak był to najzwyczajniejszy przerost formy nad treścią. Nieodłącznym kompanem codziennego żłopania była znakomita niemiecka lornetka. Po jednym z megalitycznych łyków jeden z nich wydobył ów przedmiot z kieszeni i przystawił do oczu. Po krótkim błądzeniu po kuszących pośladkach niewiast pałętających się tu i ówdzie, skierował spojrzenie na niebo.

błyskawicznym ruchem przekazał lornetkę kompanowi. Po krótkim rozeznaniu sytuacji, postanowili zaszyć się w krzakach i obserwować zdarzenia. Po chwili nadleciał Żar Ptak.

Łuszcz oswobodzony z uścisku próbował ucieczki, jednak wystarczyło jedno groźne spojrzenie władcy przestworzy, aby zaniechał wcześniejszych zamiarów. Siedział na polance i wbijał wzrok w ziemię.

Na słowa ptaka, dwaj nieznajomi i Łuszcz zareagowali tubalnym śmiechem. Wgramolili się na jego grzbiet i dali znak aby leciał w przestworza. Po chwili Ptak uniósł się, żar bijący z jego tułowia grzał tak potężnie jak Łuszcz. Blask piór przyćmiewał nawet krwawe słońce, spiekające tego dnia niejeden karczek. Ogrom przestrzeni otwierał się przed nimi. Lotnicy Iluzji, na skrzydłach niegasnącego żaru...

Powszechnie znany olejek do opalania rozlał się po brązowej powierzchni skóry, rozgrzanej promieniami czerwcowego słońca. Nadmienić trzeba, że był to niezwykle gorący dzień. Zaduch i skwar, odstraszały nawet najbardziej zaawansowanych użytkowników kąpieli słonecznych. Krwawe słońce, spalało karczki i łuszczyło najodporniejsze powierzchnie skórne. Tak oto promienie świdrujące ciało Henryka, sprawiły że jego karczek straszliwie się zaczerwienił, a skóra zaczęła z niego schodzić płatami. Bohater, wspomagany psychicznie przez etanolowego Bożka Opoja, momentalnie chwycił w dłoń, mocno już nadpitą butelczynę rektyfikowanego spirytusu i bez zastanowienia lunął jej zawartością na złażące płaty. Zaledwie ułamek sekundy minął zanim Henryk, zwijając się w bólu rzucił siarczystą wiązankę. Zachrypły głos rezonansował dookoła.

Długim susem podbiegł do garści piór, rzesze innych poszukiwaczy rzuciły się na cenne precjoza. Z nadzieją wscisnął rękę pomiędzy ciżbę chacharów, nie wiedząc co schwycił, wyszarpnął dłoń z wielką mocą. Siła impetu sprawiła, że Żar Pióro odbiło się od jego czoła, naznaczając dużą ranę. Mroczny Bernard, naprędce ukrył pióro za pazuchą i oddalił się ze straszliwej siedziby Żar Ptaka. Nie namyślając się wcale, szybkimi susami podbiegł pod okno.

utorowało mu drogę do upragnionego miejsca. Okno skrzypnęło, łysa głowa skinięciem zaprosiła go do środka. Wiedząc że Prezes jest osiedlowym mistrzem w szuflowaniu dłonią, postanowił się zabezpieczyć. Niemiło wspominał złamany nadgarstek, po ostatniej konfrontacji uścisków. Tym razem założył na łokieć sportową opaskę i dobrze się rozgrzał – oprócz serii przysiadów i pompek, łyknął też srogo ze szklanego naczynia. Tak przygotowany zapukał do drzwi Prezesa. Lekko skrzypiąca brama wejściowa, odkryła wizerunek człowieka błyskawicznie atakującego swoją prawicą. Mroczny ostatkiem sił nadstawił rękę na przywitanie. Potężne uderzenie, zatrząsło nim, przez chwilę stracił przytomność, uścisk Prezesa był znany na całe miasto. Po chwili konwersacji, wyszedł z klatki zadowolony, wprawdzie już bez Żar Piór, ale mimo wszystko jego euforia sięgała zenitu.

punkt oparcia jedna z nich.

jego uwagę zwróciła jedna nienaturalnie wielka, bezpośrednio pod nią koczowali dziwni ludzie. Sceneria ta zaabsorbowała go do tego stopnia iż nie zauważył słupka wystającego z ziemi. Niefortunnie, uderzył się w niego, stek przekeństw wypełnił park. Ból był tak dotkliwy, że Łuszcz musiał przez moment odpocząć. Usiadł na ławeczce, klął na cały świat, a kiedy już mu przeszło postanowił wyładować się na pierwszym lepszym przedmiocie. Wybór padł na stojący obok kosz na śmieci. Łuszcz kopnął w niego z wielką siłą. Mózg przez lata wypaczany etanolem, sprawił że noga gładko rozminęła się ze śmietnikiem, dając nieoczekiwany finał. Łuszcz leżał w błocie, ponownie klnąc na cały świat.

Żar Ptak, kuszony wizją bogatych łupów, szukał miejsca na lądowanie. Obserwując ziemię z przestworzy, zwrócił uwagę na kilka osób przesiadujących na trawniku.

Wtem, jego sokole oko dostrzegło człowieka leżącego w błocie.

z niego garściami. Ofiara przybliżała się do niego z ogromną prędkością.

Nieznacznie obrócił głowę w prawo. Jego oczy ujrzały straszliwy obraz. Szpony pikującego Żar Ptaka, zbliżały się do niego z taką prędkością, że nie mógł już nic zrobić. Poddał się druzgocącemu uderzeniu...

Amarantowa mgławica nicości pokryła stary obrazek. Maleńkie, zbudowane z gliny stworzenia powoli nabierały mocy. Kilka z nich poruszając się nieporadnym i schematycznym ruchem, postanowiło opuścić oprawione w ramy płótno. Pierwszy etap ich leniwej podróży rozpoczynał się wraz z nadchodzącą z nienacka karmazynową chmurą. W blasku setek, rozpostartych horyzontalnie, lewitujących nisko nad ziemią stworzeń, ukazał się on. Szpada i czerwona płachta trzymane w rękach, przykuwały chciwe spojrzenia niewiast. Nadpływające z dala popiersie Nike, uderzało z wielką mocą, eksponując czasowe kalectwo. I oto torreador, mierząc w niewidzialnego byka, rozpłynął się w powietrzu, okazując się być zwykłą halucynacją. Trzy gliniane stworzenia, zagwizdały na palcach. Przybyła kolejna, połyskująca srebrem mgławica. Jawił się przed nimi sam Chrystus, konający na kubicznym krzyżu. Lewitując w powietrzu, szukał oparcia na którymś z bestialsko zawieszonych sześcianów. Przytwierdzony niewidzialną siłą, konał aby zbawić ludzkość. Wątki splotły się dając miejsce kolejnej wizji. Zionący z oblicza zdeformowanej twarzy strach, zdawał się zagnieżdżać w nieskończonych pętlach wojny. Ekspandujący lęk, tworzył gęstą sieć zmarszczek. Jednen z glinianych ludzików, przestraszony przygnębiającym obrazem, wskoczył na kolejną już chmurę. Urzekł go przepiękny gradient nieba, przechodzący płynnie od krwawo-czerwonego, aż po lekki łagodny pomarańcz. Pajęcze nogi obserowane od dołu, wprawiały w zdumienie po odkryciu formy występującej powyżej - kościste słonie, okryte indyjskimi mantrami, transportowały naprzeciw siebie kamienne obeliski. Wychudzone zwierzęta, niezgrabnie stawiając kolejne kroki, zbliżały się coraz bardziej. I tym razem lęk jednego z ludzików, nie pozwolił zakończyć się wizji. Czymże jest czas w porównaniu z pamięcią, garstka neuroprzekaźników rzeźbiąca wspomnienia wśród splątanych neuronowych sieci, jest w stanie zwyciężyć nieubłagane wskazówki zegarów. Miękkie cyferblaty, giętkie cyfry, zawieszone w przestrzeni odmiennego postrzegania. Stwórca stojący na piedestale obserwuje miliony ludzików trzymających się za ręce, tańczących w rozmaitych, niekiedy szalenie skomplikowanych układach. Wyłaniający się z czeluści, tworzą nieskończenie wiele rozmaitych wariacji, niektóre z elementów powtarzają się, podczas gdy inne pozostają niezmienne. Kubiczne stworzenia, powoli znikają dając miejsce o wiele silniejszemu obrazowi. Kolory błyskawicznie nabierają pastelowego tonu. Bezkształtna masa, poruszana ręką Wielkiego Demiurgosa, buntuje się. Niczym Kain, próbuje zabić współtowarzyszy. Wchłania ich bez zastanowienia. Prymitywna technika to jedynie mistyfikacja. Zagmatwana masa, konsumuje sama siebie. Nóż i widelec dokonują dzieła zniszczenia, łyżka ostatecznie niweczy plan Demiurgosa. Gliniane ludziki, wołają ostatnią już szmaragdową mgławicę. Unosi ich ona wysoko, zanikają granice. Jedyną barierą jest bariera postrzegania, lecz i ona wkrótce ulegnie pod naporem rzeki symboli. Ostatni bastion upada...Święty Antoni dał się skusić...

Jedna mała raca wzbiła się w powietrze, torując drogę innym - bardziej skomplikowanym konstelacjom. Iskra roznieciła zamęt wśród sproszkowanych substancji. Niebo i ziemia stały się amalgamatem. Kronos umarł, a Zeus zamienił się w kamień. Nieskończona ilość cząstek z kosmiczną prędkością zbiegała się z powrotem w jedną całość. Stało się - maleńki punkcik kondensujący wszystko co zostało stworzone - zniknął.